افسون

شعر این بیمارستان از آنِ خنازیریان نیست

.::  شاعر: احمد شاملو ::.

چه هنگام می‌زیسته‌ام؟
کدام مجموعه‌ی پیوسته‌ی روزها و شبان را
                                                   من ــ

اگر این آفتاب
               هم آن مشعلِ کال است
                                            بی‌شبنم و بی‌شفق
که نخستین سحرگاهِ جهان را آزموده است.

چه هنگام می‌زیسته‌ام،
کدام بالیدن و کاستن را
                            من
که آسمانِ خودم
چترِ سرم نیست؟ ــ

آسمانی از فیروزه نیشابور
با رگه‌های سبزِ شاخساران،
همچون فریادِ واژگونِ جنگلی
                                 در دریاچه‌یی،
آزاد و رَها
همچون آینه‌یی
                 که تکثیرت می‌کند.

□

بگذار
     آفتابِ من
               پیرهنم باشد
و آسمانِ من
               آن کهنه‌کرباسِ بی‌رنگ.

بگذار
بر زمینِ خود بایستم
بر خاکی از بُراده‌ی‌ الماس و رعشه‌ی‌ درد.

بگذار سرزمینم را
                   زیرِ پای خود احساس کنم
و صدای رویشِ خود را بشنوم:
رُپ‌رُپه‌ی طبل‌های خون را
                             در چیتگر
و نعره‌ی ببرهای عاشق را
                               در دیلمان.

وگرنه چه هنگام می‌زیسته‌ام؟
کدام مجموعه‌ی پیوسته‌ی روزها و شبان را من؟

۱۵ اسفندِ ۱۳۵۶
پرینستون

::::  دانلود فایل صوتی  ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

 فایل صوتی این اثر موجود نیست! 

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

  ::: برای حمایت از تولیدات صوتی منتشر شده در سایت اینجا کلیک کنید :::