افسون

شعر این بیمارستان از آنِ خنازیریان نیست

.::  شاعر: احمد شاملو ::.

در بیمارستانی که بسترِ من در آن به جزیره‌یی در بی‌کرانه‌گی می‌ماند
گیج و حیرت‌زده به هر سویی چشم‌می‌گردانم:

این بیمارستان از آنِ خنازیریان نیست.
سلاطونیان و زنانِ پرستارش لازم و ملزومِ عشرتی بی‌نشاط‌اند.
جذامیان آزادانه می‌خرامند، با پلک‌هایِ نیم‌جویده
و دو قلب در کیسه‌یِ فتق
و چرکابه‌یی از شاش و خاکشی در رگ
با جاروهایِ پر بر سرنیزه‌ها
به گردگیری‌یِ ویرانه.

راهروها با احساسِ سهم‌گینِ حضورِ سایه‌ییِ هیولا که فرمانِ سکوت می‌دهد
محورِ خواب‌گاه‌هایی‌ست با حلقه‌هایِ آهن در دیوارهایِ سنگ
و تازیانه و شمشیر بر دیوار.

اسهالیان
شرم را در باغچه‌هایِ پُرگُل به‌قناره‌می‌کشند
و قلبِ عافیت در اتاقِ عمل می‌تپد
در تشتکِ خلاب و پنبه
میانِ خرناسه‌یِ کفتارها زیرِ میزِ جراح.

این‌جا قلبِ سالم را زالو تجویزمی‌کنند
تا سرخوش و شاد هم‌چون قناری‌یِ مستی
به شیرین‌ترین ترانه‌یِ جان‌ات نغمه‌سردهی تا آستانِ مرگ
که می‌دانی
امنیت 
بلالِ شیردانه‌یی‌ست 
که در قفس به نصیب می‌رسد،

تا استوارِ پاسدارخانه برگِ امان در کف‌ات نهد
و قوتی‌یِ مسکّن‌ها را در جیبِ روپوش‌ات:
ــیکی صبح یکی شب، با عشق!

اکنون شبِ خسته از پناهِ شمشادها می‌گذرد
و در آشپزخانه 
هم‌اکنون 
دستیارِ جراح
برایِ صبحانه‌یِ سرپزشک
شاعری گردن‌کش را عریان‌می‌کند
(کسی را اعتراضی هست؟)
و در نعش‌کشی که به گورستان می‌رود
مرده‌گانِ رسمی هنوز تقلایی‌دارند
ونبض‌ها و زبان‌ها را هنوز
از تبِ خشم کوبِش و آتشی هست.
 
 
عریان بر میزِ عمل چاربندم
اما باید نعره‌یی برکشم:
شرفِ کیهان‌ام آخر

هابیل‌ام من
و در کدوکاسه‌یِ جمجمه‌ام
چاشتِ سرپزشک را نواله‌یی هست.

به غریوی تلخ
نواله را به کام‌اش زهرِ افعی خواهم‌کرد،
بامدادم آخر
طلیعه‌یِ آفتاب‌ام.

نکات مهم:

• درصورتی که گوینده هستید و این شعر را خوانش کرده اید و یا فایل صوتی این شعر را دارید  لطفا آن را همراه با توضیحات به ایمیل Neyestan.Raha@gmail.com ارسال کنید تا به صورت رایگان درج شود.
• برای درج آثار خود به صورت رایگان با ایمیل Neyestan.Raha@gmail.com در تماس باشید. 
• برای انتقادات و پیشنهادات در مورد این اثر در همین پست نظر بدهید.