افسون

شعر تکلیفِ تمام ترانه‌های من

.:: شاعر: سیدعلی صالحی ::.

تکلیفِ تمام ترانه‌های من

از همین اولِ بسم‌اللهِ بوسه معلوم است

سلام، یعنی خداحافظ!

خداحافظ جایِ خالیِ بعد از منِ غریب

خداحافظ سلامِ آبیِ امنِ آسوده

ستاره‌ی از شب گریخته‌ی همروزِ من،

عزیزِ هنوزِ من ... خداحافظ!

همین که گفتم!

دیگر هیچ پرسشی

پاسخ نمی‌دهم!

هی بی‌قرار!

نگران کدامِ اشتباهِ کوچکِ بی‌هوا

تو از نگاه چَپ‌چَپِ شب می‌ترسی؟

ما پیش از پسینِ هر انتظاری حتما

کبوترانِ رفته از اینجا را

به رویایِ خوش‌ترین خبر فراخواهیم خواند.

من ... ترانه‌ها وُ

تو ... بوسه‌ها وُ

شب ... سینه‌ریزِ روشنش را گرو خواهد گذاشت،

تا دیگر هیچ اشاره یا علامتی از بُن‌بستِ آسمان نمانَد.

راه باز ...، جاده روشن وُ

همسفر فراوان است.

برمی‌گردیم

نگاه می‌کنیم

امیدوار به آواز آدمی ...!

آیا شفای این صبحِ ساکتِ غمگین

بی‌خوابِ آخرین ستاره مُیسر نیست؟

همیشه همین قدم‌های نخستینِ رفتن است

که رازِ آخرین منزلِ رسیدن را رقم می‌زند.

کم نیستند کسانی

که با پاره‌ی سنگی در مُشتِ بسته‌ی باد

گمان می‌کنند کبوتری تشنه به جانب چشمه می‌بَرَند،

اما من و کبوتر و چشمه گول نخواهیم خورد

ما خوابِ خوشی از احوالِ آدمی دیده‌ایم

از این پیشتر نیز

فالِ غریب ستاره هم با ما

از همین اتفاق عجیب گفته بود.

ما نزدیک آینه نشستیم و شب شکست و

خبر از مسافرِ خوش‌قولِ بوسه رسید،

رسید همین نزدیکی‌ها

که صبحِ یک جمعه‌ی شریف

از خواب روشن دریا باز خواهیم گشت.

همه چیز دُرست خواهد شد

و شب تاریک نیز از چراغِ تَرک‌خورده عذر خواهد خواست.

همین برای سرآغاز روزِ به او رسیدن کافی است،

همین برای نشستن و یک دلِ سیر گریستنِ ما کافی‌ست،

همین برای از خود دور شدن و به او رسیدن کافی است.

سلام ...!

سلام یعنی خداحافظ!

خداحافظ اولین بوسه‌های بی‌اختیار

کوچه‌های تنگ آشتی‌کنانِ دلواپس

عصر قشنگِ صمیمی

ماه مُعطرِ اطلسی‌های اینقدی، ... خداحافظ!

سلام، سهمِ کوچکِ من از وسعت سادگی!

سایه‌نشینِ آب و همپیاله‌ی تشنگی سلام،

سلام، اولادِ اولین بوسه از شرمِ گُل و گونه‌های حلال،

سلام، ستاره‌ی از شب گریخته‌ی همروز من،

عزیزِ همیشه و هنوز من ... سلام!

---

---